Red Centre experience

Maandag 25 mei om 5 voor 5 ‘s ochtends (dan heb je tenminste wat aan je dag, hè, Jeannette? ;-) ) werden we opgehaald voor excursie nummer 3: The Red Centre. ‘Waarom zo vroeg, als je een zonsóndergang wilt halen?’ vragen jullie je af. Wij ook. We moesten wat mensen van een andere trip naar het vliegveld in Uluru brengen en die moesten hun vlucht halen, vandaar. Een paar uur later moesten we weer naar het vliegveld: wat mensen ophalen, die dan verder met ons meegingen op excursie. De totale groep bestond uit 23 voornamelijk jeugdige mensen, een stuk of 6 mensen van de trip van Darwin naar Alice – gelukkig niet de Amerikanen, maar léuke mensen. Overigens waren we bij alle drie de excursies de enige twee Nederlanders. Wij waren dus de enigen met een echte ‘secret language’; de Zwitser en wij konden de Duitsers wél volgen :-)

Onze gids voor 3 dagen Red Centre was Katie: doortastend, enthousiast mens met veel piercings en tattoos. Met militaire dril loodste ze de groep van activiteit naar activiteit: ‘cm’on guys; 10 minutes to get your breakfast or you’re TOO LATE’. Het was ook wel doorwerken, want voor maandagnamiddag, 5 over 6, stond de zonsondergang bij Uluru op het programma. Aangezien het een van de kortste dagen van het jaar was, konden we de volledige basewalk om Uluru (10,6 km, waar 3,5 uur voor staat) niet doen als we de zonsondergang een stukje verderop wilden halen. Maar als we het snel deden (in 2,5 uur) mochten we op pad – een uitdaging die we met bijna de hele groep zijn aangegaan. Eitje! Als je er helemaal omheen loopt, besef je pas goed wat een enorme rots het is. Het is ’s werelds grootste monoliet en 348 meter hoog. Hij is pas in 1985 teruggegeven aan de Aboriginals voor wie de rots een belangrijke religieuze plaats is. Op bepaalde plaatsen mag je hem bijvoorbeeld niet fotograferen. De Aboriginals kunnen tot hun spijt niet verbieden dat de rots beklommen wordt, maar de afspraak (met de regering) is dat als minder dan 20% van de bezoekers per jaar de berg beklimt, het verboden mag worden. Dat punt is bijna bereikt dus over een paar jaar is het afgelopen met het geklim.
Het was helaas zwaar bewolkt dus de zon ging niet zichtbaar onder, waardoor we geen supermooie plaatjes hebben kunnen maken. En daarbij regende het zachtjes, zowel ’s namiddags als ’s nachts... Maar we wáren er!

In de herkansing de volgende ochtend met de zonsopgang. Weer vroeg op dus; om 6 uur ditmaal want de zonsopkomst werd verwacht om 10 over 7 en voor die tijd moest er ontbeten zijn en de bus ingepakt. Het duurde lang voordat de zon boven de wolken uitkwam, maar het was prachtig. Die middag hebben we een deel van de Kata Tjuta (Engelse naam: The Olga’s) Valley of the Winds-walk (6 km) gedaan – de rest was te gevaarlijk omdat het geregend had en dus glad kon zijn. Goeie wandeling met een paar mooie look-outs.

Dinsdagmiddag onderweg even gestopt om kampvuurhout te verzamelen - hele (dode) boomstammen gingen er op het bagageaanhangertje - en op naar het kamp voor de 2e nacht. Voor die avond stond Kangoeroe Bolognese (!), gepofte aardappel en damper bread (brood van bloem en water, in een pan in het kampvuur) op het menu. Katie maakte ál het eten (brood, aardappels, vlees, saus én pasta!) op/in het kampvuur klaar en dat was erg fascinerend om te zien: grote potten in het vuur, kolen op de deksels en proberen zonder zich te branden een pan er weer even af te halen om te roeren. Lex heeft er filmpjes van gemaakt, als het lukt plaatsen we er één bij dit verhaal. Katie was er overigens ook nog in geslaagd tussen de bedrijven door voor 1 persoon glutenvrije pasta en voor een ander vegetarische saus te maken – wel op een gaspitje, maar toch!

’s Avonds kampvuurverhalen van Katie; voornamelijk over de Aboriginals. Van oudsher was hun dagbesteding het verzamelen en klaarmaken van voldoende voedsel voor de gehele familie, die vaak bestaat uit meerdere generaties, én het doorgeven van verhalen en gebruiken aan de kinderen. Tegenwoordig kan eten gekocht worden in de winkel. Dit kost geld, zodat ze een andere daginvulling moeten vinden én er geld verdiend moet worden. Er zijn echter diverse redenen waardoor het lastig is voor Aboriginals om ‘normaal’ betaald werk te vinden: zo hebben ze een onfrisse lichaamsgeur doordat ze vrijwel alleen vlees eten, is een hand geven voor hen niet normaal en ontwijken ze vaak oogcontact. Ook is het voor hen erg belangrijk om op hun geboortegrond te blijven, zodat ze niet in een andere plaats werk kunnen zoeken. Verder duurt een rouwperiode 2 weken, dus als een werknemer in een jaar 3 verwanten verliest is hij/zij zo 6 weken onverwacht niet beschikbaar. Dit zijn maar een paar voorbeelden van aspecten die het voor hen lastiger maken mee te draaien in de blanke maatschappij. Doordat elke stam een eigen taal heeft, kun je eigenlijk ook niet spreken van één bevolkingsgroep, wat alles nóg een stuk ingewikkelder maakt. Gevolg is dat veel Aboriginals werkloos en/of aan de drank zijn en op straat rondhangen. Er zijn allerlei programma’s om de volgende generatie een betere toekomst te geven, waaronder een soort ruil: pas als de kinderen een bepaald aantal dagen naar school gaan, wordt de uitkering uitbetaald. Er is dus wel hoop dat het in de toekomst beter wordt.

Tijdens de verhalen hoorden we de dingo’s huilen vlakbij ons kampje... Dingo’s zijn meer verwant aan wolven dan aan honden: ze kunnen niet blaffen, alleen huilen. Geweldig geluid! Spooky... Ze kwamen ook op ons kamp: ze hebben wat gesnuffeld aan de mensen die in een swag sliepen (en zich rotschrokken). Volgens Katie hoefden we niet bang voor ze te zijn; ‘kssst’ roepen moet voldoende zijn om ze weg te jagen. Ze zijn gewoon nieuwsgierig.

Woensdag om 5 uur op, om de zonsopgang bij de Kings Canyon in NP Watarrka te zien. In het schemerdonker beginnen aan de beklimming van de zogeheten ‘heart attack-hill’ (500 natuurlijke ‘treden’ en 300 m hoog) is natuurlijk vragen om problemen, maar alles is goed gegaan, het weer zag er aardig uit en de zon kwam gewoon netjes op. Mooi! Prachtige wandeling ook: 6 km en daar staat dan 3 à 4 uur voor. Veel klim- en klauterwerk! Op de terugweg naar Alice Springs 4 Aboriginals een lift van een half uur gegeven naar het volgende benzinestation. Ze probeerden meteen allemaal schilderijtjes aan ons te slijten :-)

Wilde dieren tijdens 3 dagen Red Centre: 1 kangoeroe onderweg vanuit de bus en 1 bij Uluru (dat was dan wel weer heel bijzonder want die zie je daar bijna nooit, volgens Katie), 2 wedged-tailed eagles, dingo’s gehóórd en waarschijnlijk dingodrollen gezien (telt dat?), 1 spin (3 cm, maar die zorgde al voor lichte paniek bij wat meisjes), mieren en vooral veel, heel veel, verschrikkelijk veel irritante vliegen.

- Het verschil kangoeroe tussen een en een wallaby: een kangoeroe heeft een langere snuit en een kortere staart. Vooralsnog gaan we maar uit van wat de gidsen ‘kangaroo’ of ‘wallaby’ noemen – wij zien het verschil niet zo gauw
- Bij Kings Canyon is een deel van ‘Priscilla, Queen of the Desert’ gefilmd, die moeten we dus ook nogmaals gaan bekijken :-)
- En Skippy!
- De swag is best een leuke uitvinding. Het is een opgerolde kruising tussen een tent en een slaapzak: een zak van canvas met 2 ritsen aan de zijkanten, een los kussen erin, een ingebouwd matras en een flap om eventueel over je hoofd te doen (@ Reinder: leek me erg handig voor winterwandelen, maar is helaas wel zwaar)
- Als het Engels niet klopt, waarde ex-collega’s: blame Katie. Zij vertelde dat ze haar Engels had vereenvoudigd omdat ze steeds tegen anderstaligen praat. En ik citeer haar hè :-)