The Top End

Maandagochtend om 6.50 u stonden we bij het afgesproken punt... om rond 8 u te worden opgehaald. Door het boeken via de Nederlandse organisatie Walkabout (zij hadden de leukste excursies Darwin – Alice Springs met allerlei bezienswaardigheden die we graag wilden zien, veel natuur en cultuur en geen overnachtingen in een swag*), dus tijdsverschil, plus Hemelvaart én weekend, was er blijkbaar iets fout gegaan. Maar gelukkig redelijk snel rechtgezet en daarna werd het van goed tot beter. Onderweg naar Kakadu NP (National Park) zagen we vanuit de truck in een nogal nietszeggend minimeertje een salty*! En even later 2 wallaby’s aan de kant van de weg!!
Eerst een welkomstritueel bij Aboriginals. Twee Aboriginal meisjes vertelden van alles over de gewoonten en gebruiken; erg interessant. Daarna een spannende en mooie boottocht door de wetlands - die leverde helaas geen crocs op maar wel veel mooie vogels. Wat we allemaal gezien hebben moeten we nog even opzoeken :-). In ieder geval veel aalscholvers in actie gezien. Die hebben geen waterafstotende vetlaag op hun vleugels (zoals de meeste watervogels) zodat ze beter onderwater blijven bij het duiken naar vis. Vandaar dat ze altijd met gespreide vleugels in de zon zitten na het zwemmen/jagen: om hun vleugels te drogen. En helemaal op het eind, ongeveer bij het ‘parkeren’ van de boot, liet een kleine freshie* zich heel even zien!
Toen de bush in, alwaar we op dag 1 nog 2 rotskangoeroes in een rotsspleet zagen zitten/liggen, en op een andere plek keek een kangoeroe vanaf een rots op ons neer (welke dat was weet ik niet; er zijn 46 soorten...). Ze kwamen allemaal te onverwacht te voorschijn en waren te snel weer weg om er ook foto’s van te maken, behalve de rotskangoeroes. Onze gids en chauffeur Rick blijkt een zeer goed verteller en weet veel van de natuur en de geschiedenis van het gebied en de Aboriginals. Hij leidt de tocht samen met Kelly, die ook de truck rijdt en in opleiding is om zelf groepen te leiden. Erg leuk team! Hij rond de 50, zij begin 30, schatten we. Zoals alle Aussies die we zien: spontaan, geïnteresseerd, relaxed, gevat, maken makkelijk met iedereen een praatje, en erg veel humor.
Kakadu is het grootste NP van Australië en omvat zo’n 20.000 km2. Het is teruggegeven aan de Aboriginals, die het vervolgens (voor een klein deel) beschikbaar stelden voor toerisme. Respect is heel belangrijk, zowel voor elkaar als voor de natuur. We hebben maandag bij Ubirr een art-route gelopen waarbij we de meest schitterende rock-art hebben gezien, met uitgebreide uitleg van Rick. Prachtig en fascinerend. Als het lukt plaatsen we daarvan later nog wat foto’s; in Darwin en zéker in de outback is de wifi (spreek uit woaifoai) meestal te slecht of helemaal afwezig. In de tekeningen worden verhalen verbeeld, en je moet het ‘verdienen’ om die te mogen horen. De verhalen hebben allemaal een moraal (niet stelen; niet vreemdgaan; geen incest; de ongeschreven regels van de Aboriginals naleven). De straffen voor ernstige vergrijpen waren (zijn?) niet misselijk: bijvoorbeeld 7x met een speer dwars door een bovenbeen. Dat zijn nog eens straffen! Het voordeel is wel, dat na de straf alles vergeven en vergeten is en niemand er meer over begint. Anders dan in NL waar je een lage straf krijgt, maar wel tot in lengte van dagen met een strafblad bent opgezadeld voor bijvoorbeeld een jeugdzonde. Het gaat op de tekeningen vaak over de Mimi-spirit, een practical joker. Als de tekening op een onmogelijke plek 20 meter hoog tegen een steile rotswand staat, heeft Mimi hem zelf getekend, zo is het geloof. Hij houdt van plagen, bijvoorbeeld mensen laten struikelen. Als er wat mis gaat is het vanaf nu geen pech of Murphie’s law, maar Mimi-spirit :-). De rock-art wordt globaal gedateerd, aan de hand van gebeurtenissen zoals uitgestorven of ‘nieuwe’ dieren; geweren, schepen en mannen met handen in zakken (=blanken). Het is dus meestal iets als ‘ouder of jonger dan 4500 jaar’. Men denkt dat de Aboriginals circa 50.000 jaar in Australië zijn, maar dat is nog steeds niet echt bekend. Evenmin waar ze vandaan kwamen; aangenomen als meest logisch is toch Indonesië en Afrika, maar niemand weet het zeker. In Kakadu hebben we geen Aboriginals gezien – er wonen er nog een stuk of 700-800. In de steden waar we tot nu toe zijn geweest hebben we wel af en toe een Aboriginal gezien, maar helaas zijn dat meestal de aan lager wal geraakte types die ten prooi zijn gevallen aan de zaken die de blanken meenamen. Voornamelijk alcohol. Triest, en in de steden bespeuren we weinig respect. Overigens wordt wel geprobeerd afgegleden leden van een clan weer op het goede pad te brengen, vaak door Aboriginals zelf, met wisselend succes.
De 1e nacht hebben we overnacht in Jabiru en de 2e in Cooinda; beide keren in een tentenkampje op een camping met een keukentent met fornuizen en tafels, en 4-persoonstenten met 2 stapelbedden of 2 bedden. Het was geen grote groep (9 vrouw en 2 man), dus we hadden gelukkig beide keren een eigen tent. In Kakadu naar een paar prachtige uitkijkpunten en watervallen geklommen, veel gewandeld en bij de watervallen steeds even gezwommen.

Woensdag hebben we iets heel bijzonders meegemaakt. We bekeken een termietenheuvel (daarvan staan er honderden in het landschap). Termieten bouwen zo’n 10 cm per jaar; de koningin kan maximaal 70 jaar (!!) worden dus zo’n heuvel 7 meter hoog. Onder de grond zit ook nog ongeveer een meter, trouwens. De koningin legt ongeveer 1000 eitjes per dag, allemaal mannetjes óf allemaal vrouwtjes (dat kiest de koningin) en allemaal gesteriliseerd. Heel af en toe steriliseert ze de eitjes niet en heb je 1000 potentiële koninginnen of koningen. Als de omstandigheden juist zijn vliegen ze allemaal tegelijk uit. Zodra ze de grond raken zijn ze hun vleugels kwijt en moeten ze op zoek naar een partner om een nieuw nest te beginnen. 1000 lijkt veel, maar er blijven er niet veel over kunnen wij uit ervaring vertellen. Toen we in de brandende zon om 7.45 u naar het verhaal luisterden was er ineens een invasie van rainbow bee-eaters (prachtige felgekleurde vogeltjes) die op jacht gingen naar... vliegende termieten! Bleek dat er net op dat moment honderden termieten de lucht in werden gestuurd, die helaas voor het grootste deel meteen uit diezelfde lucht werden gehapt door die schattige rainbow bee-eaters. Life is hard... Een prachtige show waar we ademloos naar hebben staan kijken. ‘Timing is everything’ aldus Rick :-) – hij pakte zelfs zijn camera, voor het eerst deze trip.
Het is een erg lang verhaal geworden, sorry Steffan! :-) En dan hebben we nog geen fractie verteld van wat we allemaal gezien en gedaan hebben, of over de types in de groep...

*Salty’s: groot en leven in zoet én zout water; zijn agressief en erg gevaarlijk
*Freshies: kleiner en leven alleen in zoet water; zijn een beetje verlegen
*Swag: soort openluchtslaapzak, niets voor ons dus!

Nog wat wetenswaardigheidjes over The Top End:
- Veel gezien onderweg: zogeheten Roadtrains – enorm lange vrachtwagens bestaande uit verschillende ‘wagons’ die over de highway denderen, gaan voor niks aan de kant.

- Sommige namen, zoals bijvoorbeeld Alligator River, berusten op een foutje: ze hebben hier geen alligators, alleen krokodillen. De naam is er ooit aan gegeven door een Europeaan die elders wel eens alligators had gezien en dacht hetzelfde beest hier te zien.

- Muziek in de bus: gevarieerd jaren 60/70/80 - 99 Red Balloons van Nena kwam bijvoorbeeld langs, nog nooit gehoord!!

- Je ziet hier heel veel kleine bosbrandjes danwel afgebrande grond met bomen die tot een meter of 2 hoog zijn verbrand maar nog gewoon een groene kroon hebben. Dit zijn gecontroleerde branden die worden aangestoken niet lang na het natte seizoen, als alles nog doordrenkt is. Hierdoor brandt alleen de laag gras weg en het onderste deel van de bomen, zonder echt veel schade aan te richten (als het goed gaat), en worden serieuze bosbranden later in het droge seizoen voorkomen.

- Als je eten bestelt in een eetcafé-achtige gelegenheid, kun je bij de bar je bestelling doorgeven, je krijgt dan een soort tijdklokje mee en als dat afgaat kun je je eten ophalen bij de keuken. Best een handig systeem!

- Als de verhalen niet kloppen: blame Rick! :-)